środa, 30 listopada 2011

Mała uczta indyjska

Pisałam wcześniej o tym jak to mnie czasem w kuchni ponosi, wejdę coś przygotować i zniknę na parę godzin, bo przygotuję więcej niż jedno coś. Czasem mąż robi za podkuchennego, może nie z wielkim entuzjazmem, ale nie ma wyjścia, poza tym niestety nadaje się raczej to tych mniej skomplikowanych zadań kuchennych, jakoś nie ma talentu ani dobrej pamięci jeżeli chodzi o gotowanie. Tak było i tym razem miałam tylko zrobić curry z kurczaka, zrobiłam i do tego jeszcze drugie warzywne z bakłażana i pomidorów i chapati, no i ryż, ale ryż to się sam gotuje, z tym, że dodałam do ryżu szczyptę szafranu, szczyptę curry i szczyptę ziarenek kuminu.

Curry z kurczaka z Goa
Źródło: BBC Good Food

Składniki:

1 cebula pokrojona w plasterki
4 udka z kurczaka bez kostki pokrojone na mniejsze kawałki
Puszka mleczka kokosowego 165 ml
2 zielone chili (rozcięte wzdłuż po jednej stronie, nie przepołowione, z pestkami lub bez, zależy jak ostrą potrawę chcecie otrzymać)
1-2 łyżki pure z tamaryndowca
sól
olej

ostra pasta:
łyżeczka ziarenek kuminu
2 łyżeczki ziarenek kolendry
2 ząbki czosnku
kawałek utartego imbiru (łyżka)
2 suszone czerwone chili, połamane, lub ½ łyżeczki płatków chili
2 łyżeczki turmeryku

Na suchej patelni prażymy kumin i kolendrę, jak zacznie strzelać , wrzucamy do moździerza i rozcieramy, mieszamy z pozostałymi składnikami pasty.
Wykonanie:
Na patelni rozgrzewamy łyżkę oleju, dodajemy cebulę i szczyptę soli, smażymy na średnim ogniu, aż cebula zmięknie, następnie dodajemy ostrą pastę i smażymy parę minut, aż zacznie mocno pachnieć. Dodajemy kurczaka, smażymy przez chwilę, żeby oblepił się przyprawami i zabarwił na żółto, dodajemy mleczko kokosowe i chili. Całość przykrywamy i gotujemy na wolnym ogniu około 20 minut, na końcu dodajemy pastę z tamaryndowca, dodajcie łyżkę i posmakujcie, jeżeli chcecie, żeby kurczak był trochę bardziej kwaśny dodajcie więcej. Podajemy z ryżem basmati i /lub chlebkiem indyjskim (naan, chapati lub roti).

Curry z bakłażana z pomidorami i kolendrą
Źródło: BBC Good Food

Składniki:

olej do smażenia
1 cebula, posiekana
2 duże bakłażany, pokrojone w plastry
1 łyżeczka turmeryku
½ łyżeczki mielonego kuminu
1 łyżeczka mielonej kolendry
1łyżeczka nasion czarnuszki (Nigella sativa)
sól
2-3 garści pomidorków koktajlowych
Garść posiekanej kolendry

Wykonanie:
Na patelni rozgrzewamy odrobinę oleju, dodajemy cebulę i szczyptę soli, smażymy na średnim ogniu, aż cebula zmięknie,  przekładamy na talerz. Ponownie rozgrzewamy odrobinę oleju i smażymy bakłażana, chcemy żeby się zrumienił, nie dodajemy zbyt dużo oleju, bo bakłażan „wciągnie” każdą ilość, ewentualnie podlewamy odrobinę wody, po obsmażeniu ściągamy na talerz z cebulą. Po raz ostatni rozgrzewamy kapkę oleju i podsmażamy przyprawy, tak, żeby rozwinęły aromat, dodajemy bakłażana, cebulę i pomidorki, gotujemy aż pomidorki popękają. Podajemy posypane kolendrą, z ryżem basmati i/lub indyjskim chlebkiem i jogurtem.

Ten przepis jest bardzo prosty i chlebki robi się bardzo szybko, warto przygotować zamykany pojemnik, ze ściereczką  i przekładać do niego każdy usmażony chlebek, pozostaną ciepłe i miękkie, chlebki możemy przechowywać kilka dni w lodówce i odgrzewać na patelni lub w mikrofalówce, dobrze się mrożą, poczekajcie aż ostygną, zawińcie w folię i schowajcie do zamrażarki.

Chapati
2 szklanki mąki pszennej pełnoziarnistej
dwie szczypty soli
2 łyżki oleju lub ghee
woda (tyle ile ciasto wchłonie)

Wykonanie:
Mieszamy mąkę z solą, dodajemy trochę wody, zagniatamy, znowu dodajemy wody, kiedy ciasto zaczyna się lepić dodajemy tłuszcz i wyrabiamy do połączenia składników. Ciasto powinno być gładkie i miękkie. Dzielimy ciasto na kulki wielkości orzecha włoskiego, lub większe, mi wychodzi z tej ilości 12 kulek. Każdą kulkę delikatnie obtaczamy w mące i odkładamy na bok, następnie rozpłaszczamy palcami i wałkujemy na placki około 15 cm średnicy, delikatnie przesypujemy mąką i układamy jeden na drugim. Przystępujemy do smażenia, ja używam patelni do naleśników, rozgrzewamy mocno patelnię i kładziemy placek, jak zaczną się tworzyć bąbelki, przekładamy na drugą stronę, kiedy się przyrumieni  jeszcze raz przewracamy i delikatnie dociskamy powierzchnię ściereczką, aż się wybrzuszy, ściągamy z patelni i przekładamy do pojemnika, zawijamy w ściereczkę i powtarzamy z pozostałymi plackami.
Obecnie chapati to specjalizacja X, ja robię inne rzeczy, a on przygotowuje chlebki.
Smacznego!

wtorek, 29 listopada 2011

Zapiekana cukinia

Robi się paskudnie na świecie, wiem, nie powinnam narzekać, ponarzekam jak pojadę do Polski i będzie zimno i będzie wiało i naprawdę będzie paskudnie. Przeważnie nie mam szczęścia do pogody w Polsce, pojadę latem leje, pojadę zimą nie ma śniegu i już przestałam się łudzić, że to się zmieni, może tak przechytrzę pogodę. Na Cyprze dalej ładnie, ale jak na Cypr to paskudnie, bo zimno wieczorem i rano, a w dzień gorąco, w sam raz żeby się rozchorować. No i chorują dookoła, mi na razie leci z nosa trochę, ale się nie daję, mam nadzieję, że przejdzie.
Jak zawsze mówię najbardziej na Cyprze lubię świeże warzywa przez cały rok, odpada mi problem płakania za pomidorami zimą, bo mam i to dobre i generalnie zawsze mogę kupić sałatę i ogórki i wszystko czego dusza zapragnie. Odzwyczaiłam się od jedzenia kiszonek, choć czasem zatęsknię, ale mąż nie lubi, więc go nie katuję, z drugiej strony, jak nie będzie jadł, to się nie nauczy, też nie lubiłam jak byłam mała.
Oczywiście i tu jest sezon na konkretne warzywa i owoce, teraz jem świeże figi, na umór, bo niedługo się skończą, ale nie o figach dzisiaj, dziś cukinia w roli głównej.
Ta prosta zapiekanka może być daniem głównym, może być dodatkiem do mięsa i tak ją najczęściej stosujemy, szybka prosta i smaczna.

Zapiekana cukinia
4-5 niedużych cukini
200ml gęstego jogurtu
1 jajko
około 100g pokruszonej fety
garść orzechów włoskich
pieprz
łyżka oliwy

Nagrzewam piekarnik do 180 stopni C. Kroję cukinię w dość grube plastry, układam w płaskim, żaroodpornym naczyniu wysmarowanym oliwą, wstawiam do piekarnika i podpiekam parę minut, w międzyczasie w miseczce rozbijam i rozkłócam jajko, mieszam z jogurtem i dodaję świeżo zmielonego pieprzu, dodaję fetę i znowu mieszam. Wyciągam cukinię, na wierzchu wykładam masę jogurtowo-jajeczno-serową,  posypuję orzechami, krusząc je trochę w palcach i z powrotem do piekarnika, piekę, aż się zrumieni, około 20 minut.

Smacznego!

poniedziałek, 28 listopada 2011

Wakacje-Trójmiasto

Po Krakowie było moje Trójmiasto i jak zwykle ciężko o nim pisać, bo przecież jestem u siebie, ale już nie u siebie, fantastyczne spotkania ze znajomymi, doskonale spędzony czas z rodziną, najwspanialsza kuchnia mojej mamy, która chce nas nakarmić na śmierć.



Wybraliśmy się na spacer po gdańskiej starówce, bo poprzednio zabrałam X mroźną zimą, jeszcze wcześniej latem cztery lata temu, więc niewiele pamiętał. Gdańsk to piękne miasto, ale niestety wieczorem kompletnie wymarłe i to się niestety nie zmienia. Wybraliśmy się na spacer po parku Oliwskim i uwaga, dwie blondynki (siostra i ja co teraz udaje, że nie jest blond, ale ruda) nie mogły znaleźć Katedry...no w końcu znalazły i ta ruda miała rację w której stronie parku jej szukać, bo ta druga już zaczęła wątpić, że Katedra rzeczywiście znajduje się w parku! Niestety w katedrze miała miejsce jakaś uroczystość i nie mogliśmy wejść do środka.




Dodatkowo były obowiązkowe spacery po Gdyni i Sopocie oczywiście, a głównie Gdyni i cudowne spacery po kaszubskim lesie, których zdecydowanie najbardziej mi brakuje.
Kulinarnie, pomiędzy opychaniem się u mamy, dopychaliśmy się w rozmaitych innych miejscach.
Sopot
Tesoro- autentyczna włoska knajpa, prowadzona przez Włochów, w tej chwili najlepsza pizza w Trójmieście, według wielu moich znajomych, według mnie, pizzowego potwora doskonała, dobre winko domowe, podobno dobry makaron, nie próbowałam, jak jest pizza z pieca opalanego drewnem, nikt mnie nie zmusi do zamówienia innego jedzenia, nie ma mowy. Jedyny minus, to trochę kiepski dojazd.  (Niech Was nie zniechęci byle jaka strona internetowa!)
Thai Thai- tajska restauracja z prawdziwego zdarzenia, ale z serii tych bardziej eleganckich i droższych, ale w pełni zasłużenie, autentyczne jedzenie, autentyczny kucharz, jedzenie jak w dobrych restauracjach w Azji, nie jak w knajpkach ulicznych w Tajlandii (które też uwielbiam, ale po prostu precyzuję),  duży wybór win. Szczerze polecam!
Gdynia
Zizi- włoska knajpka, z ładnym, dość nowoczesnym wystrojem i bardzo smacznym, niedrogim jedzeniem, podawanym w bardzo odpowiednich ilościach (odpowiednim dla trzech żarłocznych bestii , dwóch na wakacjach i siostry znanej jako „człowiek żołądek”,  gwoli ścisłości, ona musi się składać w całości z żołądka, bo inaczej gdzie by szło jedzenie, w tym przeraźliwie chudym ciałku?)Będę nudna, zamówiłam małże, co ja poradzę, bardzo lubię, a wiem, że w Trójmieście łatwo o świeże, bo wiele knajp serwuje, pyszne były siostry muszle makaronowe ze szpinakiem, pizza X była ok, ja nie zamawiam pizzy jak nie ma pieca, więc nie będę się wypowiadać. Wino domowe smaczne, warto odwiedzić.
Shanghai- to na pewno nie najlepsza restauracja chińska w trójmieście, ale smaczna i nie bardzo droga i autentyczna, z tym, która najlepsza, też zależy od tego, jaką kuchnię chińską lubimy, ja najbardziej lubię syczuańską i kantońską, szanghajska jest dobra na zimę, bardziej tłusta i słodka, lubię odwiedzać tę knajpkę od lat, pogadać z właścicielem, który mieszkał w tej samej części Szanghaju, gdzie ja.  (Moje ulubione chińskie restauracje w 3mieście to Yang Guang w Gdańsku, jeżeli lubicie ostre jedzenie, właściciel i kucharz z Syczuanu, oraz Moon w Gdyni, ale tu już drogo).
Last but not least: Good Morning Vietnam
Jeżeli nie byliście w Azji, pewnie nie znacie kuchni wietnamskiej I kojarzy Wam się z pseudochińskim jedzeniem z mniej lub bardziej obskurnych budek i historiami o podawaniu gołębi, psów i kotów, albo trafiliście gdzieś, gdzie wietnamczycy kopiują chińskie jedzenie trochę lepiej, prawda jest taka, że wietnamskie jedzenie ma niewiele wspólnego z chińskim, raczej z Tajskim ze względu na mleczko kokosowe i sałatki, orzechy i zioła. Przez kilka dni w Gdyni, byliśmy w restauracji trzy razy, raz z koleżanką wegetarianką i też była zadowolona, jedzenie jest przepyszne, niedrogie, bardzo smaczne są również napoje, polecam i jeszcze raz polecam!
W czasie pobytu w trójmieście wybraliśmy się też na balet Eurazja, w ostatnich latach nie zawiódł mnie żaden Balet w Gdańsku. Czytam na rozmaitych forach jak mieszają z błotem Panią Izadorę Weiss, za jej pracę po znajomości i brak talentu i cóż, ja się nie zgadzam.
Wcześniej byłam zachwycona „Z nieba”, a Eurazja zaczarowała mnie całkowicie, fantastyczna choreografia, wspaniała muzyka, prawdziwa muzyczna podróż przez świat, szkoda, że to było pożegnanie z tytułem.
Jak widzicie krótko nie umiem, jak widzicie podzieliłam tekst na sekcje o zwiedzaniu, jedzeniu i kulturze.
Pozdrawiam, każdego, kto dobrnął do końcaJ

czwartek, 24 listopada 2011

O Wakacjach-Kraków

Jak już kiedyś wspominałam lepiej mi się pisze o wakacjach, po jakimś czasie, jak zaczynam tęsknić za kolejnymi, jak wspomnienia ułożą mi się już w głowie. W tym roku nie było długich wakacji, nie było też mojej ukochanej Azji, ani prywatnie, ani służbowo, po raz pierwszy, od...hmm? wygląda na to, że siedmiu lat! Planowaliśmy wyjazd do Tajlandii i Kambodży na Święta i Sylwestra, ale zrezygnowaliśmy ze względu na powodzie, pojedziemy w przyszłym roku, albo do Wietnamu, albo do Chin, zobaczymy, co się uda najlepiej zorganizować.
W tym roku spędziliśmy trochę więcej czasu w Polsce, w końcu, bardzo się z tego cieszę, przez ostatnich kilka lat udawało mi się pojechać najwyżej raz, w tym roku dwa razy, udało mi się również spędzić trochę czasu z Werą, za którą bardzo tęskniłam, a ciągle było nam nie po drodze, no i oczywiście z moją rodziną. Udało mi się też pokazać X trochę więcej Polski, nie tylko Trójmiasto i Trójmiasto, spędziliśmy kilka dni w Krakowie.

Kraków kocham od zawsze. Pierwszy wypad, dosłownie wypad, bo miał miejsce podczas mojej ucieczki z domu, jak miałam 13 lat (sic!), był króciutki, zaledwie dwa dni i rozbudził ochotę na więcej.

Kolejne wyjazdy, zawsze bardzo udane, z Madzią i Maćkiem i zawsze ze wsparciem Maćka rodziny (dach nad głową i doskonałe towarzystwo do szlajania się po knajpachJ), ale od ostatniego minęło już sześć lat.
Cieszę się, że Ruda przeprowadziła się do Krakowa, bo to fajne miejsce i super było ją odwiedzić.
Dodatkowo moja przyjaciółka mieszka spacerkiem przez Wisłę na Kazimierz, więc baza wypadowa idealna do zwiedzania miasta.



Muszę powiedzieć, że jak byłam poprzednio w Krakowie, na Kazimierzu dopiero „zaczynało się dziać”, było już kilka knajp, ale też dużo bezdomnych i masę zaniedbania. Teraz, coraz więcej odnowionych budynków, masę restauracji i barów i nic tylko się włóczyć po okolicy.

Zawsze kiedy obcokrajowcy pytają o Polskę i co odwiedzić odradzam Warszawę i doradzam Kraków, za urodę, za klimat, za, to, że centrum jest kompaktowe i można łazić do woli, a transport w Polsce do najłatwiejszych bez znajomości języka nie należy.
Nie jestem wielką fanką chodzenia po muzeach, wolę gubić się w uliczkach miast i odkrywać coś dla siebie, dodatkowo, akurat w Krakowie trochę po muzeach chodziłam i to z moją Madzią, która jest po muzealnictwie i Maćkiem, który ma lekkiego świra na punkcie historii, więc ciężko było by powtórzyć takie doświadczenie. Mając ograniczony czas i do wyboru zwiedzanie zamku lub wycieczkę do Wieliczki (jedno i drugie już wcześniej widziałam) namówiłam męża na Wieliczkę, bo myślę, że to przeżycie trudne do powtórzenia gdziekolwiek indziej.

X chciał jechać do Oświęcimia, ale ja od lat odmawiam i dalej będę, wiem czego się spodziewać, ale nie chcę tego oglądać. Nie tylko znam jak każdy z nas filmy i książki, ale też opowieści mojej Babci, która przeżyła obóz koncentracyjny i tam poznali się z dziadkiem. Widziałam też moją przyjaciółkę, wyżej wspomnianą Madzię, która przez kilka dni po wizycie w Oświęcimiu trzęsła się i co i rusz wybuchała płaczem i tyle wrażeń mi wystarczy, już jak to piszę to się spinam.
No więc Wieliczka, wybrałam się po raz kolejny z przyjemnością, pomimo mojej lekkiej klaustrofobii (objawia się wyłącznie w tunelach i wydaje mi się, że nie ma czym oddychać, nie nie wydaje mi się powietrze w tunelach jest stęchłe i jest go za mało), w Wieliczce nie dokucza mi żaden strach, może z racji tego, że oddycha mi się fantastycznie, lepiej niż „na powierzchni”. Od czasu mojej ostatniej wizyty otwarto więcej do zwiedzania i całe przeżycie jest interesujące, poza oczekiwaniem na wyjazd, czas oczekiwania na tę cholerną windę to coś około nieskończoności, zwłaszcza jak człowiek jest głodny.

Nasz pobyt choć krótki był intensywny, dzięki Rudej i jej nieskończonym pokładom energii, wspomaganych tequiląJ Wera ma teorię, że szoty tequili zamieniają człowieka w króliczka duracella (zwłaszcza, gdy każdy zostaje spożyty w nowym miejscu)  i testowała ją na nas, ja przystałam z ochotą i to nie pierwszy raz, mąż mniej ochoczo, bo nie znosi...cytrynyJ

Dodatkowo, jedliśmy dużo dobrych rzeczy i tu bardzo, bardzo polecam dwa miejsca.
Marchewka z groszkiem- fantastyczna, klimatyczna i niedroga restauracja, głównie kuchnia polska. Nie bez powodu ulubiona restauracja Wery, doskonałe domowe pierogi, knedle, kopytka, naleśniki, mięso (kaczka, królik, karkówka, schabowy),  ryby, surówki, do tego wybór gruzińskich win i rzadko spotykanych piw (lane Brackie, piwa Lwowskie, ukraińskie i z Ciechanowa), a to wszystko w stylowym wnętrzu (stare meble, dziergane obrusy), polecam.
(nie mają strony, ale tu kilka zdjęć)
Zazie- francuskie bistro, super miejsce, pyszne jedzenie, zarówno dania główne, jak i desery. Korzystnie cenowo wychodzą zestawy: przystawka, główne i deser, jak na francuską knajpę przystało, niezły wybór win i dobre wino domowe. Polecam z przystawek: kozi ser z konfiturą z cebuli zapiekany w filo i z deserów tartę czekoladową z kasztanami (jedno i drugie kradłam Rudej), ja jak zwykle jadłam mule i były bardzo dobre, generalnie wszystko było smaczne, nie polecam jedynie tarty tatin (była smaczna, ale nie miała nic wspólnego z tartą tatin, ot tarta z ciasta francuskiego z jabłkami na wierzchu, ale nie skarmelizowanymi, pieczona tradycyjnie, nie odwrócona).
Jako, że żyję na kulturalnej pustyni, podczas wyjazdów staram się nadrabiać, nie tylko jeżeli chodzi o teatr, operę czy balet, ale również kino. Niestety niewiele filmów trafia na Cypr, głównie durne amerykańskie komedie i filmy akcji.
Wybraliśmy się na dwa filmy i jeden z nich zdecydowanie uważam, za najlepszy jaki widziałam w tym roku i na razie nie zapowiada żeby coś miało zmienić moją opinię.

Melancholia...lubię Von Triera, za Przełamując fale, który uważam, za jeden z najlepszych filmów, jakie widziałam, lubię go za Tańcząc w Ciemnościach z moją ukochaną Bjork i za pokazanie, że musical może być poważny, nie widziałam Antychrysta, więc nie mogłam go znielubić ( z resztą do póki nie zobaczę, to nie wiem czy jest za co, po prostu czytałam, że jest słaby, na blogach, które cenię), a za Melancholię lubię go jeszcze bardziej. To rzeczywiście piękny koniec świata, namalowany tak, że zapiera dech w piersiach i to obraz, nie historia najbardziej urzeka. Z drugiej strony historia, też niebanalna, oglądamy nadchodzący koniec świata i obserwujemy jak w obliczy nieuchronnej katastrofy zachowują się dwie bardzo bliskie sobie osoby, dwie siostry-Justine i Claire. Historie sióstr dopełniają się, ukazują nam jak różnie można odbierać to samo zdarzenie i, że ktoś, kto jest raczej mało stabilny emocjonalnie i trochę oderwany od rzeczywistości, jak Justine,  potrafi w obliczu tragedii zachować zimną krew, natomiast racjonalna Clair, nie będąc w stanie kontrolować rzeczywistości, co zwykle leży w jej naturze, panikuje i zupełnie traci spokój. Dodatkowo, nie wiem czy zamierzenie, von Trier pokazał siłę kobiet, ich empatię i zdolność walki wbrew przeciwieństwom losu, kiedy mężczyźni wybierają łatwą drogę ucieczki.

Bardzo polecam!
Kieł
Czytałam o tym filmie na kilku blogach i chciałam go zobaczyć. Ten film jest kolejnym przykładem na to jak kiepsko na mojej małej wyspie z filmami, przecież to film grecki! Może jest zbyt szokujący by pokazać na Cyprze, a może nie wystarczająco głupi, ciężko określić.

O kle trudno powiedzieć, że mi się podobał, zakończenie seansu sprawiło, że siedzieliśmy w kinie z otwartymi gębami, dosłownie, nie ruszaliśmy się przez jakiś czas, potem na pytanie X czy mi się podobało, opowiedziałam, że jeszcze nie wiem, a potem, przez kolejne dwa dni łapaliśmy się co i rusz na tym, że o filmie rozmawiamy. Kieł szokuje i przeraża i daje do myślenia. Jeżeli nie chcecie wiedzieć o czym jest film, nie czytajcie dalej.
Otóż ojciec zamknął swoją rodzinę w posiadłości, w imię ochrony przed niebezpieczeństwami świata na zewnątrz, mieszka tam jego trójka już dorosłych dzieci i żona, on jest jedynym, który ma kontakt ze światem zewnętrznym, jeździ do pracy, przywozi żywność (usuwając wcześniej etykiety) , w spisku pomaga mu żona.
Dzieci spędzają cały swój czas na gimnastyce, przedziwnych grach, które wymyślają, na podziwianiu przelatujących samolotów i oczekiwaniu, aż któryś spadnie (rodzice podrzucają czasem plastikowe modele do ogrodu). W domu nie ma telewizji, telewizor służy do oglądania filmów, które sami kręcą i to przy wyjątkowych okazjach, matka ma ukryty w szafce nocnej telefon, który podłącza wyłącznie kiedy musi się skontaktować ojcem. Rodzice wymyślają znaczenie i zastosowanie „trudnych” słów, takich, których dzieci nie powinny znać lub mają nigdy nie poznać, ocean to fotel, cipka to lampa, a zombie to mały, żółty kwiatek i tak mogłabym dalej wymieniać. Dodatkowo rodzice uznają potrzeby seksualne syna (o dziwo o córkach nie myślą) i raz w tygodniu przywożą mu dziewczynę (co ostatecznie ma opłakane skutki), ich akt seksualny jest krótki i czysto zwierzęcy, ot zaspokojenie potrzeb. Najbardziej dramatycznym wydarzeniem jest pojawienie się w ogrodzie kota, potwornej bestii z zewnątrz.
Dzieci mają żyć w zamknięciu, do czasu, kiedy wyrośnie im tytułowy kieł-znak, że są gotowe, aby poradzić sobie ze światem. Widać narastające w nich napięcie i ciekawość, pomieszaną ze strachem, w końcu świat jest niebezpieczny, a jeszcze bardziej ich surowy ojciec, wprowadzający dyscyplinę twardą ręką.  Podczas oglądania filmu miałam naprawdę mieszane uczucia, przerażenia, wstydu, czasem wrażenie przerażającego komizmu niektórych sytuacji, ale Kieł polecam, miał szokować i szokuje, ale jest w nim też coś więcej.
cdn.

piątek, 18 listopada 2011

Muffinki z Daim i suszoną żurawiną

Bardzo rzadko jadam gotowe słodycze, poza ciemną czekoladą, jeżeli mamy jakieś w domu, to zazwyczaj pochodzą z prezentów i trzeba je do czegoś wykorzystać, do jakiegoś deseru czy wypieku. Tym razem miałam ponad pół paczki cukierków Daim, naszła mnie na nie ochota na lotnisku jak mieliśmy kilka godzin czekania, a potem leżały w szafce, znalazły zastosowanie w muffinkach. Za muffinkami normalnie nie przepadam, ale te wyszły naprawdę dobre, dodatkowo są poręczne, można zabrać na plażę, albo do pracy. Pyszne były kawałki stopionego słonego karmelu i lekko kwaśna żurawina, polecam.

Muffinki z Daim i suszoną żurawiną
1 jajko
60g brązowego cukru
50g drobnych płatków owsianych
150g mąki pszennej
1 łyżeczka proszku do pieczenia
150g jogurtu naturalnego
60g stopionego masła
pół paczki połamanych cukierków Daim
100g suszonej żurawiny

Rozbełtać jajko, połączyć w misce z cukrem, jogurtem i roztopionym masłem. Następnie dodać mąkę, płatki i proszek do pieczenia, wymieszać, dodać żurawinę i Daim, wymieszać, przełożyć do foremki do muffinków wyłożonej papilotkami.
Piec w 180 st C. 30-35 minut, można podawać z lodami, jeść kiedy przestygną, bo płynny karmel jest bardzo gorący.
Smacznego!

czwartek, 17 listopada 2011

Ryba pieczona w liściach bananowca (lub nie:)) i sałatka z ananasa

Od czasu mojego drugiego pobytu na Bali choruję na rybę pieczoną w liściach bananowca, niestety u mnie liści bananowca nie sprzedająLUprawiają wprawdzie banany w okolicy Paphos, ale musiałabym się zakraść i zwinąć liście, a to trochę za duże poświęcenie. Ostatnio podsyłałam przepisu na tę rybę przyjaciółce, która mieszka w Indiach, ona ma liście u siebie na rynku, a nie miała pomysłu, jak je wykorzystać. Moja ryba musiała się zadowolić papierem do pieczenia, na Bali to była ryba o białym mięsie, dorsz, lub coś o podobnym smaku, niestety u mnie akurat tego typu ryb świeżych nie można kupić, mając do wyboru leszcza, okonia, miecznika, tuńczyka, łososia, pangę i labraksa, ostatecznie wybrałam łososia.

Ryba pieczona w liściach bananowca (lub nieJ)
Na podstawie: Baked Fish with Thai Lemon Mint Sauce
sok i skórka otarta z cytryny
pół pęczka posiekanej mięty (garść)
2 łyżki brązowego cukru
2 łyżki sosu rybnego
1 łyżka pasty chili (sambal oelek) lub więcej jak macie ochotę na ostre
1 łyżka oleju
2-3 posiekane łodygi trawy cytrynowej (obrane z zewnętrznych twardych liści i używamy tylko dolnej, nie zdrewniałej części
3-4 posiekane szalotki
2 filety z łososia lub innej ryby, każdy około 200 gram
2 łyżki masła
Do zawinięcia liście bananowca lub papier do wypieków

Mieszamy cytrynę z miętą, cukrem, sosem rybnym i pastą chili, tak żeby cukier się rozpuścił.
Rozgrzewamy olej na patelni i dusimy szalotki z trawą cytrynową, aż zmiękną i nabiorą koloru.
Rozkładamy dwa arkusze papieru (lub liść bananowca), na każdym układamy połowę szalotek z trawą cytrynową, na to rybę i łyżkę masła, zawijamy i wkładamy do piekarnika nagrzanego do 180 stopni Celsjusza i pieczemy około 15-20 minut.

Ja podałam do tego ryż jaśminowy i sałatkę z ananasa.

Sałatka z ananasa
mały ananas pokrojony w kostkę
mały ogórek pokrojony w kostkę
kilka małych pomidorków przekrojonych na pół
klika łyżek posiekanej mięty
½ czerwonej chili bez pestek, drobniutko pokrojonej
sos:
ząbek czosnku przeciśnięty przez praskę
1 łyżeczka brązowego cukru
sok z limonki
1 i ½ łyżeczki sosu rybnego

Mieszamy składniki sosu i polewamy sałatkę.
Smacznego!

czwartek, 10 listopada 2011

Bułki cynamonowe-idealne

Dla mnie to ciasto idealne, drożdżowe i z cynamonem. Żadne drożdżówki mu nie dorównują, bo ta cynamonowa kleistość, która w wypiekach z cynamonem jest najlepsza pokrywa bułki z każdej strony, można odrywać po kawałku bez końca, chyba tylko dlatego nie powtórzyłam tego wypieku, bo nie mogłam się od niego „odkleić”, ale na pewno powtórzę! To kolejny raz kiedy piekę coś z bloga White Plate i kolejny raz, gdy wszystko idzie bez zarzutu, polecam.

Bułki cynamonowe
źródło: White Plate

Ciasto:
2 i 3/4 szklanki mąki pszennej plus 2 łyżki (używałam szklanki 250 ml)
1/4 szklanki cukru
2,5 łyżeczki drożdży suszonych instant
1/2 łyżeczki soli
50 g masła
1/3 szkl mleka
1/4 szklanki wody
2 duże jajka
1 łyżeczka ekstraktu z wanilii

Warstwa cynamonowa:
1 szklanka cukru
2 łyżeczki cynamonu
1/2 łyżeczki mielonej gałki muszkatołowej
50 g masła, stopionego i ostudzonego do temp. pokojowej

W dużej misce wymieszać 2 szklanki mąki, cukier, drożdże i sól. Odstawić.
Jajka ubić trzepaczką, odstawić.
W małym rondelku, roztopić masło, dodać mleko. Zdjąć z ognia, dodać wanilię i wodę. Lekko przestudzić.
Mleko wlać do suchych składników i wymieszać łyżką. Dodać jajka i dokładnie połączyć z masą.
Dodać resztę mąki. zagnieść ciasto - będzie lekko klejące.
Ciasto przełożyć do lekko naoliwionej miski i odstawic do wyrastania na ok. 30-60 minut. Wyraźnie zwiększy swoją objętość.
Po tym czasie lekko je nacisnąć, przełożyć na blat, w razie potrzeby podsypując 2 łyżkami mąki. Rozwałkować na prostokąt o długości keksówki, w której będziemy piec bułeczki i szerokości ok. 50 cm.
Posmarować masłem, posypać cukrem z cynamonem.
Pokroić ciasto na 6 płatów.
Delikatnie układać jeden płat na drugim, następnie pokroić je na 6-8 równych części (instrukcja składania na blogu Joy the Baker, bo stamtąd pochodzi przepis oryginalny). I każdą z części ułożyć w keksówce układając je ciasno obok siebie.
Przykryć ściereczką i odstawic do wyrastania na 30-45 min.
Piekarnik nagrzać do 170 st C.
Wstawić keksówkę, piec ok. 30-35 minut.
Lekko przestudzić zanim zabierzemy się do odrywania bułek.

Smacznego!